De laatste!

Je leest het goed,  het laatste verhaal. We zitten op San Fransisco Airport,  de tijd te doden, en gebruik te maken van eindelijk sterke wifi! Maar wat een belevenissen (en huilbuien) verder!

Van Sequoia naar Yosemite. En alles is groter, verder, duurt langer etc.. Dat had ik al eerder verteld. We hadden Zion nog voor ogen, een intieme Valley, in 45 minuten door te rijden. Bij de ingang van die valley een lieflijk dorp, genaamd Springdale. Daar was ook onze campground. Houd dit voor ogen.

Toen Yosemite! We reden bij de south intrance naar binnen. Aldaar ook de campground voor nacht 2. Vijf (!) kwartier later reden we Yosemite Valley eindelijk binnen. Na hysterisch gegild en gehuild te hebben van de aanblik bij de tunnel View op de Valley, kwam de grote schok: we zijn niet alleen. En met niet alleen bedoel ik: met tienduizenden! Overal geparkeerde auto’s, en fotograferende mensen! En zie dan die RV maar eens kwijt te raken! We zijn allebei nogal prikkelgevoelig,  en waren bijna in staat die hele vallei te ontvluchten! Maar gelukkig toch een plek,  en geluncht aan de Mercy river. De  onrust zakte wat. We hebben ook nog een parkeerplek weten te bemachtigen bij de Yosemite Fall, en de Fall bekeken. Maar toen: op naar onze camping voor Yosemite nacht 1. Dat was de camping bij de north entrance! En je raadt het al: nog bijna 1 uur rijden! 

To make a long story short: na een fijne (en erg scheve) nacht in een donker bos, het terugrijden naar de valley, het meer dan een half uur wachten in een rij bij een hokje campground reservations, bleek er voor nacht 2 een plek op een campground in de Valley! We waren superblij! 

En toen kon het genieten van Yosemite beginnen. Want..... niet te beschrijven is deze schoonheid. Je komt eigenlijk zintuigen te kort. We hebben fietsen gehuurd en zijn de hele vallei doorgefietst,  heen en weer. Massa’s omzeilend.  Waar je keek: watervallen! Echt zoooo moooi! Steile bergwanden, met natuurlijk El Capitan en de Half Dome als bekende symbolen. En je kent de foto’s, de afbeeldingen. Maar het is in geen vergelijk te ervaren hoe het is er echt te zijn.

’s Avonds bij de bbq en het kampvuur de avond laten verglijden. Voor ons gevoel toch de laatste avond. 

De volgende ochtend, met heeel hard Amazing en allebei de tranen over de wangen, deze prachtige plek in volle dankbaarheid verlaten.

Voor iedereen die de blog heeft gevolgd: dit was het. Leuk dat jullie ons gevolgd hebben, en tot gauw in ons mooie eigen land. Het vliegtuig staat al klaar.