Donderdag 19 en vrijdag 20 mei

Jullie hebben nog het laatste verslag tegoed.

Ik had al vermeld dat we een waaaanzinnig bed hebben, maar toen had ik er nog niet in geslapen! Ik voel me echt een prinsesje in al het dons en satijn! Ik wil dat bed ‘s morgens helemaal niet uit! Maar de stad roept ons!

Gisteren besloten we naar het Golden Gate Park te gaan. Achteraf misschien niet de beste keuze, want het duurde al 1 uur om er met de bus te komen, de Dutch Windmill met dito tulpentuin werden gerenoveerd, het park zelf bleek onafzienbaar groot, doorsneden met gewone wegen, waardoor wij een soort van wanhopig op zoek bleven naar wandelpaden. Na een flinke wandel bij Stow Lake gearriveerd, met een waterfiets rondom een eiland gepeddeld, Botanische tuin bezocht en een kort bezoek aan Ashbury Heights, waar ooit de flower power beweging is begonnen. Uiteindelijk om 7 uur terug op de hotelkamer, 19.000 stappen verder……. Pas in de whirlpool kwamen we weer wat bij, en realiseerden we ons dat we eigenlijk geen San Francisco gevoel hebben. Stow Lake leek op de Efteling (Wim blij, hoeft hij daar niet meer met me naar toe), botanische tuinen en waterfietsen hebben we in Europa ook. Ashbury Heights was een beetje vervallen zootje (misschien wisten we ook niet goed wat we er wilden zien/zoeken).

Vandaag in de herkansing! De gratis fietsen van het hotel gepakt (zonder versnellingen), en op naar de Brug! We werden extreem blij en gelukkig! Daarna voor 5 dollar een belachelijk grote sandwich gekocht voor lunch, werden we ook extreem blij en gelukkig van! Vervolgens aan de Cable Car gaan hangen, wat is dat toch superleuk! Weer dat blije en gelukkige gevoel! Na een rondje China Town als slot nog op de Coit Tower geweest, waar je een prachtig uitzicht over de stad en het water hebt. Tenminste, bij goed weer, wat hier best bijzonder is in dit jaargetijde. Maar we zijn gewoon vreselijke bofkonten, als je alle foto’s ziet. We zijn teruggelopen naar het startpunt van de Cable Car, fietsen opgepikt, en nu begint toch echt het besef te komen dat we morgen naar huis vliegen. Straks nog een whirlpooltje, en dan de koffers herpakken. Grote schoenen er uit, gewicht verdelen, dat soort ongein. En hopen dat we de koker met het affiche van de Golden Gate Bridge in de grootste koffer kunnen krijgen. En anders moet die maar los mee.

Met pijn in mijn hart trek ik morgen mijn reisbroek voor in het vliegtuig aan. Ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar ik heb de hele vakantie in hetzelfde outdoor broek/rokje gelopen. Maar morgen dus niet meer….. Dan mag het thuis in de was…..

Ik voel me dankbaar. Dankbaar dat we zo’n prachtige reis mochten en konden maken. Dankbaar voor alles wat deze 4 weken ons gebracht heeft. Rust, bezinning, mooie gesprekken en ontmoetingen, overweldigende natuur, maar bovenal de dankbaarheid dat ik dit samen met Wim heb mogen ervaren, mijn maatje, mijn lief.

Zie jullie weer in Nederland.